Τελικά θα αποφύγουμε την κατάρρευση; Το ερώτημα αυτό βασανίζει όλους τους Έλληνες. Για την ακρίβεια πρώτα βασάνισε τους διεθνείς δανειστές μας (εταιρίες, τράπεζες, όμιλοι) κι έπειτα τα ευρωπαϊκά κράτη που επωμίσθηκαν αυτό το βάρος. Για να μην έχουν όλο το βάρος μόνοι τους μας έβαλαν συμμέτοχους στη μείωση του χρέους. Έτσι σε πρώτη φάση ήρθε η μείωση περιουσίας των δημοσίων ταμείων και των ομολόγων. Η δεύτερη φάση ήταν η εξισορρόπηση των προϋπολογισμών σε περίοδο ύφεσης. Μείωση δαπανών κατά 10%, με αντίστοιχη ύφεση 7% και έλλειμμα 7% σημαίνει πολύ απλοϊκά ότι η μείωση δαπανών καταλήγει σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο του 13%. Αν συνυπολογίσουμε ότι δαπάνες δεν μειώθηκαν στο ποσοστό που ήταν αναγκαίο, τότε όλες οι περικοπές έγιναν από τις αμοιβές στους δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους. Επί των εσόδων ο προϋπολογισμός είναι ήδη εκτός. Ταμειακά λείπουν €11δις και το ενδεχόμενο εσωτερικής στάσης πληρωμών είναι προ των πυλών. Όσο βρισκόμαστε στην ευρωζώνη, έχει μεγαλύτερη σημασία να αντιμετωπίσουμε μαζικά όλες οι χώρες που ενταχθήκαμε στο Ευρώ, τη δυνατότητα συμμετοχής στα εργαλεία νομισματικής πολιτικής που τώρα πια ελέγχονται από την ΕΚΤ. Αλήθεια γιατί η Βρετανία συζητά ακόμα και την αποχώρηση από την ΕΕ; Μήπως βλέπει τη μεγάλη ύφεση που έρχεται και αντιλαμβάνεται θα μειωθεί το ΑΕΠ τους κι ότι θα κληθεί να ενισχύει με ακόμα μεγαλύτερα ποσά τις πιο φτωχές περιφέρειες; Ήδη η μείωση τραπεζικής ευχέρειας έχει αρχίσει να επηρεάζει τα δημοσιονομικά της Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Ιρλανδίας, Κύπρου και η ύφεση είναι προ των πυλών. Αυτή τη φορά, όμως, η ύφεση αυτών των χωρών θα επηρεάσει ραγδαία την ευρωζώνη, γεγονός που θα την αναγκάσει να προβεί σε άλλες περισσότερο γενικές ενέργειες που θα περιλαμβάνουν και την Ελλάδα. Η πρόσφατη ενίσχυση των τραπεζών αυτών των χωρών, ήταν το πρώτο δείγμα. Θα καταρρεύσουμε πριν από τους άλλους; Προς το παρόν υπάρχει το Bailout, δηλαδή το σχέδιο διάσωσης πριν την κατάρρευση, αυτό που στα ελληνικά μεταφράστηκε ως μνημόνιο, μια συνταγή που σίγουρα μας κρατά ακόμα ζωντανούς, εφόσον η συμφωνία φτάσει ως το τέλος της. Ο όρος είναι κύρια οικονομικός, αφορά επιχειρήσεις και η πολιτική και κοινωνική έννοια εκλείπουν. Λείπει το κράτος, αυτό που διορθώνει τις οικονομικές ανισότητες και προβάλει στρατηγική. Αντιμετωπιζόμαστε δηλαδή ως μια επιχείρηση. Όσο έχει κέρδη, καλώς! Στις ζημιές αρχίζουν τα δάνεια, ακολουθεί η αδυναμία αποπληρωμής, το άρθρο 99 και τέλος η πτώχευση. Η Ελλάδα βρίσκεται στο ευρωπαϊκό άρθρο 99. Αυτή την Ευρώπη θέλουμε; Αυτήν την Ελλάδα θέλουμε; Θέλουμε να μην πληρώσουμε για όσα δανειστήκαμε; Σίγουρα όχι, αλλά μόνοι μας δεν έχουμε τις δυνάμεις να επιβάλλουμε λύσεις, ούτε και την κρίσιμη μάζα ώστε να επιβληθούν από μόνες τους. Ιωάννης Σιαμάς PhDc, Industrial Management Logistics Engineer, MEng, MSc