Από το 1946 η Ελλάδα ακολουθούσε το δυτικό μοντέλο. Ελεύθερη ανάπτυξη της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας, ελεύθερη επιλογή επένδυσης των κεφαλαίων αλλά και πολλών ειδών προστατευτισμοί. Η ελεύθερη επιχειρηματική πρωτοβουλία, αλλά και η περίοδος μεγάλης ανάπτυξης, δημιούργησε μεγάλες επιχειρήσεις που όμως δεν ήταν δυνατό να διατηρηθούν μέσα σε ένα στρεβλό περιβάλλον. Μετά το 1974 αποφασίστηκε να διατηρηθούν οι επιχειρήσεις αυτές σε σοσιαλιστικού τύπου επιχειρήσεις λαϊκής βάσεως, μόνο που η λαϊκή βάση δεν ήταν ο λαός αλλά το κράτος. Η ακολουθία αυτή δημιούργησε και έναν κρατικό προστατευτισμό σε κάθε μορφής μεταβολή που δεν άφησε περιθώριο διαφορετικής επιλογής, ακόμα και σε πρόδηλες περιπτώσεις. Έτσι, το δημόσιο συγκέντρωσε υψηλή επιχειρηματικότητα με προφανή αδυναμία management. Οι παλαιότερες προσπάθειες εκχώρησης μόνο του management ήταν μια παράκαμψη ιδιωτικοποίησης, που όμως δεν ολοκληρώθηκε. Αλλά δεν υπήρξε ποτέ μια σοβαρή συζήτηση για το εύρος του κράτους σε σχέση με την οικονομία που το τροφοδοτεί. Σκεφτόμαστε μόνο τις δαπάνες και δεν αναλογιζόμαστε ότι παράλληλα δημιουργούμε προϋποθέσεις μείωσης των εσόδων. Πλανόμαστε ότι τα έσοδα είναι δεδομένα και το μόνο που χειριζόμαστε είναι τα έξοδα. Με λίγα λόγια η Ελλάδα διατηρεί ακόμα και σήμερα έναν σοσιαλιστικού τύπου παρεμβατισμό, χωρίς έστω να διατηρεί την επιχειρηματική βάση τροφοδοσίας του μοντέλου. Η αδυναμία διαχωρισμού των κρατικών λειτουργιών στις απολύτως απαραίτητες για τη δημόσια λειτουργία και στις επίπλαστες δείχνει ότι δεν υπάρχει διάθεση ολοκλήρωσης αυτής της διαδικασίας. Δεν οφείλεται σε ανικανότητα ή σε φόβο πολιτικού κόστους. Οφείλεται στην αδυναμία λειτουργίας της οικονομίας έπειτα από μια τέτοια ριζική μεταβολή, διότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ιδιωτικών επιχειρήσεων βασίζονται έμμεσα σε δημόσιους πόρους. Έτσι, μόνη δίοδος ολοκλήρωσης των ιδιωτικοποιήσεων είναι ένα πρώτος διαχωρισμός σε βασικές υποδομές και σε λειτουργικές δράσεις. Στο τομέα των μεταφορών είναι απολύτως διακριτή αυτή η σχέση, πχ λιμενική υποδομή και εκμετάλλευση λιμένων και είναι θέμα ύπαρξης επενδυτών και τρόπου ανάθεσης, όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενο άρθρο. Στον τομέα όμως της δημόσιας διοίκησης υπάρχουν απλές διαδικασίες, κύρια διεκπεραιωτικές που μπορούν να εκχωρηθούν σε ιδιώτες. Το παράδειγμα του outsourcing στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπου εκχώρησαν όλες τις υποστηρικτικές διαδικασίες καθώς και παραγωγικές ως façon, πρέπει να ακολουθηθεί και από το δημόσιο. Ένα απλό πιστοποιητικό θέλει 4 υπαλλήλους. Έναν teller και δύο υπογραφές και έναν τέταρτο που θα το ελέγξει στην υπηρεσία υποδοχής. Με τον τρόπο αυτό η δημόσια δαπάνη θα οδηγηθεί απ’ ευθείας στην επιχειρηματικότητα με βελτιωμένο αποτέλεσμα, μετατρέποντας τη δαπάνη σε κύκλο προστιθέμενης επιχειρηματικής αξίας με όλες τις ωφέλειες σε έμμεσους και άμεσους φόρους, ασφαλιστικές εισφορές δημιουργώντας πια πόρους για το δημόσιο κύκλωμα. Ιωάννης Σιαμάς PhDc, Industrial Management Logistics Engineer, MEng, MSc