Το σύστημα της εφοδιαστικής αλυσίδας αποτελείται από υλικά στοιχεία, όπως λιμάνια, μηχανολογικός εξοπλισμός, αποθήκες, μέσα μεταφοράς, το ανθρώπινο δυναμικό καθώς από άυλα στοιχεία, όπως λογισμικό, επικοινωνία, ροές χρήματος και πληροφορίας που στόχο έχουν να οργανωθούν κατάλληλα, ώστε να επιταχύνουν με φθηνό και ασφαλή τρόπο τη διαδρομή ανάμεσα στον προμηθευτή και τον καταναλωτή. Σύστημα όμως, δεν αποτελεί απλά η άθροιση των επιμέρους στοιχείων της εφοδιαστικής, αλλά ο συσχετισμός και η αλληλεπίδρασή τους με στόχο τη δημιουργία επιπρόσθετου οφέλους και δυναμικής. Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι επιδόσεις των επιμέρους στοιχείων καταγράφονται είτε μεμονωμένα είτε μέσω παρατηρητηρίου και επεξεργάζονται ακολούθως σε κοινές πλατφόρμες με στόχο τη σύνδεσή τους με διορθωτικές ενέργειες που θα βελτιώσουν τη λειτουργία του συστήματος. Άρα, όσες χώρες δεν έχουν τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούν αυτά τα εργαλεία, υστερούν και «αποβάλλονται» από το παγκόσμιο σύστημα επιμέτρησης απόδοσης συστημάτων εφοδιαστικής, επιφέροντας αλυσιδωτές αρνητικές επιδράσεις στην προσελκυσιμότητα επενδύσεων και στην οικονομική ισχύ της χώρας. Για άλλη μια φορά η Ελλάδα, που υστερεί στις μετρήσεις, δεν είναι σε θέση να αποτυπώσει αυτές τις εξελίξεις. Για άλλη μια φορά χάνονται εργαλεία πολιτικής που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την εφοδιαστική αλυσίδα. Η απώλεια συστημικής οργάνωσης είναι ακόμα πιο έντονη στα ανώτερα επίπεδα κυβερνητικής πολιτικής. Η όποια μεταρρύθμιση δεν ακολουθείται από διαδικασίες ανάδρασης, δηλαδή επιστροφής της πληροφορίας, ελέγχου επιπτώσεων και κύρια της εφαρμογής διορθωτικών κινήσεων. Με τον τρόπο αυτό κάθε λύση χάνεται στην πορεία εφαρμογή της. Έχουμε 4000 νόμους από το 1974, εξαιρετικά πολλούς χωρίς να έχουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Το δαιδαλώδες κυβερνητικό σύστημα αποτρέπει και όποιες επενδύσεις βρίσκονται ή επιθυμούν να εγκατασταθούν στη χώρα. Βασικές πρωτογενείς ανάγκες δεν εξυπηρετούνται πια με εδώδιμα αγαθά ή πρώτες ύλες. Παράλληλα, η μείωση πρωτογενούς παραγωγής ακολουθείται από την απομάκρυνση των τεχνολογικών επιτευγμάτων βελτίωσης, όπως βιολογικά εργαστήρια κλπ. Όμοια, στο δευτερογενή χώρο, η φθίνουσα μεταποίηση διατηρεί σε νωχελικό επίπεδο τις διαδικασίες της. Στον τριτογενή, όταν η υπηρεσία αφορά άυλο αγαθό πχ τηλεφωνία, διαχείριση πληροφορίας, η συμμετοχή της χώρας είναι ικανοποιητική αναδεικνύοντας τις ικανότητες του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας και είναι από τους λίγους χώρους που επιτυγχάνεται η ανάδραση. Στην εφοδιαστική που η υπηρεσία αφορά υλικά αγαθά, μια σειρά από προβλήματα υποδομών, οργάνωσης, εμπορικής διεισδυτικότητας και αδυναμίας παροχής ολοκληρωμένων λύσεων μας διατηρεί σε χαμηλά ανταγωνιστικά επίπεδα. Συνεπώς, κάθε προσπάθεια βελτίωσης και ανάπτυξης της ανταγωνιστικότητας πρέπει να συνοδεύεται από συστημικές μεταβολές και ελέγχους, ώστε να μην αναλύεται, όπως σήμερα, σε επιμέρους διαδικασίες που δεν αλληλεπιδρούν. Ιωάννης Σιαμάς PhDc, Industrial Management Logistics Engineer, MEng, MSc Πρόεδρος ΠΕΕΔ