Για παρόμοιες περιπτώσεις, η ΕΕ εξέδωσε το 2006 πρόταση κανονισμού για την ενίσχυση της ασφάλειας της εφοδιαστικής αλυσίδας. Απαιτούνται προληπτικά μέτρα υψηλών προδιαγραφών, ανάλογα με τη δραστηριότητα και την ιδιαιτερότητα κάθε τομέα. Διαφορετικές για την παραγωγή, άλλες για τη διαμεταφορά, άλλες για την αποθήκευση και άλλες για τη μεταφορά. Μετά την 11^η Σεπτεμβρίου 2001, δόθηκε μεγάλη βαρύτητα στην προστασία εναέριων στόχων, παραμερίζοντας ουσιαστικά τους επίγειους, στοχεύοντας πάντα στην πρόβλεψη τρομοκρατικών χτυπημάτων. Η ουσία, όμως, ήταν το διάτρητο σύστημα ασφαλείας, λόγω του αγνώστου περιεχομένου που μεταφέρεται.

Στα μεν αεροπλάνα οι κανόνες είναι ιδιαίτερα αυστηροί. Υπάρχει ραγδαία μείωση των ασυνόδευτων μη ταυτοποιημένων δεμάτων και έλεγχος όλων των επιβιβαζόμενων αντικειμένων κλπ. Οι ενέργειες αυτές είναι εφικτές, επειδή οι στατικοί επίγειοι σταθμοί είναι περιορισμένοι, η αεροπορική μεταφορά ιδιαίτερα ακριβή και εφικτή η χρήση εξοπλισμού ελέγχου εκρηκτικών. Αντίθετα, η εμπορευματική μεταφορά και οι ταχυδρομικές υπηρεσίες της επίγειας μεταφοράς (χερσαίας και θαλάσσιας) είναι χαοτικές και δεν μπορούν να υπαχθούν σε έλεγχο παρά μόνο μέσα από υποδομές κομβικής συγκέντρωσης, όπως Εμπορευματικά Κέντρα και σταθερά Δίκτυα Διανομής. Το γεγονός επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο, λόγω της αφομοίωσης τμήματος της εμπορευματικής μεταφοράς από τη «διευρυμένη» ταχυδρομική υπηρεσία. Μόνο που με τη διεύρυνση αυτή χάνεται η ταυτοποίηση αποστολέα και παραλήπτη, που κατοχυρώνεται μόνο στην επίσημη εμπορευματική μεταφορά, με την υποχρεωτική έκδοση φορτωτικών βάσει συνοδευτικών δελτίων αποστολής. Συνεπώς, η δημοσιονομική τάξη κατά τη διακίνηση πρέπει να αποτελέσει τη βάση ασφάλειας της μεταφοράς.

Η διακίνηση ιδιωτικών αγαθών ως ασυνόδευτα εμπορεύματα, ταχυδρομικών δεμάτων ή φακέλων έχει στην πράξη άγνωστο αποστολέα και άγνωστο παραλήπτη. Δεν υπάρχει απόδειξη του περιεχομένου που διακινείται, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει η νομική υποχρέωση. Έτσι, ελλοχεύει από τη μια το παραεμπόριο κι από την άλλη η αμφιβολία για το περιεχόμενο. Η επικινδυνότητα αυξάνεται ραγδαία, αν αναλογιστούμε ότι ασυνόδευτα δέματα ταξιδεύουν μαζί με επιβάτες στα ΚΤΕΛ και στα Ε/Γ Ο/Γ πλοία. Κατά το συνδυασμό εμπορευματικής και επιβατικής μεταφοράς παρατηρούνται και τα μεγαλύτερα κενά ασφαλείας. Δυστυχώς, αποτελεί μια κακή αφορμή για την πάταξη του λαθρεμπορίου.

Η πρόσφατη ανακοίνωση της Ελληνικής Αστυνομίας ότι η φόρτωση στα μεταφορικά μέσα γίνεται με την ευθύνη των εταιρειών ταχυμεταφορών (courier), αποτυπώνει τη μισή πραγματικότητα. Η άλλη μισή είναι ότι δεν υπάρχει υποχρέωση ταυτοποίησης του αποστολέα και του παραλήπτη, γιατί πολύ απλά η αποστολή γίνεται χωρίς συνοδευτικά στοιχεία μεταφοράς. Έτσι, οι όποιες μεταβολές στη νομοθεσία ταχυδρομικών υπηρεσιών δεν πρόκειται να συνεισφέρουν σε ασφάλεια. Επίκληση ελέγχου του περιεχομένου, δε μπορεί να γίνει. Ποιος θα διενεργεί τον έλεγχο; με ποια κριτήρια; με μετάθεση ευθύνης στους διανομείς; Υπερτερούν, λοιπόν, οι καθαρά εμπορικές συναλλαγές, λόγω επιπλέον ταυτοποίησης. Λύσεις, όπως, οι αψίδες ελέγχου εφαρμόζονται μόνο σε οργανωμένες υποδομές, όπως σε αεροδρόμια, στα μελλοντικά Εμπορευματικά Κέντρα, στις Βιομηχανικές Περιοχές, στα Βιομηχανικά Πάρκα και γενικά σε επιχειρηματικούς κόμβους ή σε υψηλής επικινδυνότητας διαβάσεις όπως του St Gotthard και του Channel Tunnel.